Posted on 13-12-2015

Op de terugweg van de eerste dag van een 3-daagse bodyclass kwam ik door een verzwikking ten val toen ik bij een kruispunt was overgestoken. Mijn eerste reactie was om mijn enkel meteen de bodyproces Cellular Memory van Access Consciousness (klik hier) te geven. Dus daar zat ik dan midden op de stoep. Gelukkig dat het donker en rustig was terwijl ik daar dus een minuut of 2 zittend op de stoep druk bezig was dit proces te laten lopen. De pijn in mijn enkel verdween als sneeuw voor de zon en na 2 minuten stond ik dus weer op om mijn weg naar huis te vervolgen. En inderdaad mijn enkel deed totaal geen zeer meer, dus deed ik een stap. Maar na 2 stappen gezet te hebben, moest ik helaas constateren dat mijn been in de buurt van de achterkant van mijn knie erg pijnlijk aanvoelde. En ik herkende deze pijn van die ene keer toen ik 18 jaar was en met een paard ten val was gekomen. Toen bleek maanden later dat ik een scheurtje in mijn bot had opgelopen waardoor  zich daar een ontsteking had kunnen nestelen met nare gevolgen van dien. Terwijl ik mezelf moeizaam naar huis wist te slepen, kon ik alleen nog maar denken aan de bodyprocessen die ik mezelf de rest van de avond op de bank zou gaan geven. Dus toen ik eenmaal thuis was, ben ik inderdaad behalve Cellular Memory ook nog DMMD (klik hier) en MTVSS (klik hier) gaan doen. Zelfs voordat ik in slaap viel heb ik die mijzelf gegeven.

De volgende ochtend stapte ik uit bed en meteen voelde ik pijn in mijn been en bij mijn grote teen. Ik wist dat dit dus echt foute boel was, dat ik het me dus niet verbeeld had toen ik dacht die pijn herkende. Dus stond ik in dubio. Naar het ziekenhuis toe gaan om foto’s te laten maken (nog steeds ben ik ervan overtuigd dat ik dus zowel in mijn kuitbeen en bij mijn grote teen een scheurtje had opgelopen, dat dus alleen via foto’s bewezen zou kunnen worden) of toch naar de bodyclass gaan. Omdat ik tegenwoordig vaker in gesprek ben met mijn lichaam, besloot ik mijn lichaam te vragen wat dat wilde. En die liet me duidelijk merken dat het naar de bodyclass wilde, want de pijn werd meteen minder intens. Okee, duidelijk, dus gewoon weer naar Amsterdam naar de class toe. Omdat het lopen natuurlijk erg moeizaam ging, ben ik een stuk eerder van huis vertrokken zodat ik toch op tijd bij de metro zou zijn. Was keurig op tijd bij de class aanwezig. Ik heb mijn partner gevraagd om mij alle processen die de genezing van mijn been en teen zouden kunnen bevorderen, te geven. Dat heeft zij inderdaad gedaan. En tegen de tijd dat we weer naar huis gingen, was de pijn compleet verdwenen. Wat een opluchting was dat. Helaas, ging het lopen nog erg moeizaam, maar goed, ik was in ieder geval pijnvrij. En wat was ik dan ook blij toen ik eindelijk weer thuis was.

De volgende dag heb ik mijn bodyclass partner weer gevraagd om mij de processen nogmaals te geven omdat ik merkte dat ik daar echt veel baat bij had. Dat heeft zij uiteraard weer gedaan en aan de einde van de 3e dag ging het weer een stuk beter. Liep in ieder geval weer een stuk minder mank naar huis.

Uiteindelijk heb ik twee weken lang een aantal processen elke nacht voor het slapen gaan gevraagd te gaan lopen terwijl ik sliep. Klinkt misschien erg vreemd, maar het heeft geholpen. Ik merkte dat ik steeds minder last kreeg van mijn blessures en na 1,5 week kon ik eindelijk weer helemaal normaal lopen. De processen Cellular Memory en DMMD heb ik mezelf nog een tijdje langer gegeven gezien mijn eerdere ervaringen met dit soort valpartijen uit het verleden.

Wat ben ik Gary en Dain dankbaar dat zij deze processen hebben ontdekt, want dankzij deze processen weet ik nu dat ik niet meer bang hoeft te zijn dat ik na zo’n ongelukkige val weer hele vervelende klachten zal krijgen zoals degene die ik in mijn verleden heb gehad.